Bolesław Chrobry (ok. 967-1025), książę Polski od 992 roku, król od 1025 roku, z dynastii Piastów, syn Mieszka I i Dobrawy. Po śmierci ojca w 992 opanował z pomocą swych stronników główne ośrodki państwa polskiego, wygnał z kraju macochę Odę i przyrodnich braci. Mimo iż Oda miała możnych krewnych w Niemczech, nie uzyskała pomocy, ponieważ Bolesław Chrobry miał poparcie cesarza Ottona III i jego otoczenia (wspierał cesarza w wyprawach na pogańskich Wieletów). W 997 roku zorganizował wyprawę misyjną biskupa czeskiego Wojciecha na tereny zamieszkane przez Prusów. Po męczeńskiej śmierci biskupa zaprzyjaźniony z nim cesarz Otton III odbył w 1000 roku pielgrzymkę do Gniezna.

Na zjeździe ogłoszono utworzenie samodzielnej polskiej metropolii kościelnej w Gnieźnie, której podlegały nowo założone biskupstwa w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu.

Bolesław Chrobry został zwolniony z obowiązku płacenia trybutu cesarzowi. W 1002-1018 toczył zwycięskie wojny z królem Henrykiem II. Zajął Morawy, odzyskał Milsko i Łużyce. W 1003 roku, korzystając z wewnętrznych niepokojów w Czechach Bolesław Chrobry, opanował Pragę i na krótko został wyniesiony na tron czeski.; stało się to pretekstem do wojny Polski z cesarstwem. Henryk II wkroczył w 1004 roku do Czech i powszechne powstanie ludności niezadowolonej z polskich rządów zmusiło Bolesława Chrobrego do opuszczenia Czech. W 1018 roku Bolesław Chrobry podjął wyprawy na Ruś, rozbił wojska Jarosława Mądrego nag Bugiem i opanował Kijów, gdzie osadził na tronie książęcym swego zięcia Świętopełka. W drodze powrotnej zajął i przyłączył do Polski Grody Czerwieńskie. Po śmierci Henryka II Bolesław Chrobry uzyskał zgodę papiestwa na koronację, do której doszło w Gnieźnie krótko przed jego śmiercią. Za czasów Bolesława Chrobrego państwo polskie było potęgą polityczną i terytorialną.